عشق و اندوه در سروده های ابراهیم منصفی

چکیده ابراهیم منصفی یکی از شاعران پرکار و پرآوازه ی جنوب ایران است. او آغازگر شعر نوین فارسی در هرمزگان بوده و بسیاری از گویندگان بعد از خود را تحت­ تأثیر شیوه ی سرایش خود قرار داده­ است؛ از این رو، کندوکاو در آثار او نه تنها به واکاوی چگونگی سروده هایش، بلکه به کشف و بازنمایی درونمایه های شعری بخش بزرگی از شاعران این منطقه نیز کمک خواهد کرد. شعر های این شاعر، از عناصر فرهنگی و آیینی زادبومش تأثیر پذیرفته ­است. او در سروده­ هایش افزون بر درون مایه­ های شعر معاصر ایران، به عناصر فرهنگ عامه نیز توجه داشت؛ این امر بیانگر پایبندی او به فرهنگ بومی و هویت مردم هرمزگان است. درونمایه های فکری این شاعر که متأثر از طبیعت خشن و اقلیم گرم و سوزان جنوب ایران می باشد، بیشتر بر محور تنهایی، انزواطلبی، عشق، یأس و ناامیدی می چرخد. شعر منصفی بیان کننده ی اندوه درونی، فقر، عشق به انسان و تحمل درد و رنج در شرایط سخت زندگی است که با زبانی ساده و روان بیان شده­ است. این مقاله به روش توصیفی ـ تحلیلی و تفسیری به بررسی این موضوع پرداخت ه­است و نتایج حاصل شده نشان می دهد که درونمایه ی شعری منصفی، بیان کننده ی حالات روحی و انفعالات تلخ و شیرین نفسانی مربوط به زمان گذشته و حال، اندیشه های انسانی ـ اجتماعی خرده گیر و غم خوارگی شاعر، و بازتاب محیط جغرافیایی و اجتماعی اوست که از جریان های شعری رایج در آن روزگار می باشد.